Mijn vrouw is diabetes patiënt en draagt een insulinepomp. Kort geleden brak de beugel waarmee de insulinepomp bevestigd aan haar kledij. Als noodoplossing heb zelf een nieuwe beugel geprint met een 3D-printer.

Insulinepomp

Sinds jaren heeft mijn vrouw suikerziekte (diabetes), en draagt ze hiervoor een insulinepomp die haar 24/7 via een infuus van insuline voorziet. Enkele weken geleden brak de beugel waarmee de insulinepomp aan haar broek kan worden bevestigd. Door de beperkte bewegingsruimte oa door het infuus is de insulinepomp zonder die beugel lastig mee te nemen. Het is altijd zoekenaan welk kledingstuk de pomp te bevestigen zonder dat het infuus, door dagdagelijkse bewegingen of haperingen 'per ongeluk' wordt losgetrokken. Uiteraard kan ze een nieuwe beugel krijgen via het ziekenhuis die haar suikerziekte/diabetes behandeld, maar deze konden we niet direkt afhalen, dit door externe factoren (afspraken ed.).

3D-printer

Als geeky persoon ben ik veel bezig met technologie en gadgets, dus kon een 3D-printer niet uitblijven. In de zomer van 2022 ben ik overstag gegaan en heb ik de Easythreed X1 3D-printer gekocht. Budgetvriendelijk, ideaal om mee te starten en te experimenteren zonder veel gedoe. De printbare oppervlakte is 10cm x 10 cm x 10cm, niet groot, maar toch ook voldoende voor sommige tools. Laat nu dit toestel, die al vier maanden stof staat te vergaren, de oplossing bieden voor mijn vrouw én de insulinepomp. Eindelijk kon ik nu mijn vrouw overtuigen, na al die maanden, waarom een 3D-printer handig kan zijn .

3D-printer in actie

Voorbereiding

Met volle moed begon ik uit te denken hoe dit project aan te pakken. Als een 'voleerde expert' nam ik mijn schuifmaat, die ik speciaal had aangeschaft voor de 3D-printer, en noteerde ik alle afmetingen van de insulinepomp op een post-it. Het was vooral belangrijk dat de beugel stevig, comfortabel en de insulinepomp niet uit de beugel zou vallen. 

Van ontwerp tot 3D-print

Voor het ontwerpen van de beugel gebruik ik het online tekenprogramma TinkerCad . Na het ontwerpen worden beide delen apart geëxporteerd als STL-bestand. Daarna worden dit bestand in door de software van de 3D-printer geconverteerd naar een GCODE¹-bestand en opgeslagen op een microSD-kaartje. Dit MicroSD-kaartje  wordt op zijn beurt in de 3D-printer gestopt. Na het aanbrengen van het filament², is de grondstof die de 3D-printer gebruikt om mee te  printen, begint de 3D-printer ui te voeren wat op het SDkaartje staat. Een twee uur later zijn beide objecten gereed.  Het 3D-ontwerp bestaat uit twee delen, het gedeelte die rond de insulinepomp 'klemt' en het gedeelte om aan een kledingstuk te bevestigen.

1 = GCODE is de indeling die de 3D-printer herkent. Zo weet de printer hoe hij het 3D-object moet printen.
2 = Filament of PLA is de thermoplastic draad die door 3D-printers gebruikt wordt om 3D-objecten te printen.

3D-ontwerp van de beugel in Tinkercad

1. Het eerste deel, die over de insulinepomp moet 'klemmen', heb ik ontworpen door twee regels (rechthoeken in 3D) op elkaar te leggen in. De eerste regel heb ik iets kleiner en wat hoger geplaatst, daarna transparant en door ze samen te voegen ontstaat er een klem-model. Hiervan heb ik toch wel 6 versies moeten printen, voordat deze perfekt rond de insulinepomp klemde. De eerste print was te klein, dan niet dik genoeg, dan waren de 'haakjes' te klein waardoor de insulinepomp dreigde uit de beugel te vallen,... tot versie 6, deze was (bijna) perfekt 
2. Het tweede deel, dient om aan kledingstuk te worden bevestigd. Dit deel was makkelijker te ontwerpen. Hiervoor nam ik opnieuw twee regels, waarbij ik van de eerste regel een soort 'lat' ontwerpte en de tweede regel een blokje van ongeveer 7mm dikte die ik bovenop, en aan het uiteinde van de lat plaatste. Als laatste stap in het ontwerp voegde ik beide objecten samen. Los van de stevigheid, was het belangrijk dat er ruimte genoeg voorzien was dat je het bijvoorbeeld over een broek mét een riem (ongeveer 6-7mm) kon geschoven worden, maar de ruimte ertussen mocht ook niet té groot zijn, om te voorkomen dat er teveel speling zou ontstaan tussen het kledingstuk en de beugel. Trouwens dit gedeelte, was door de eenvoud makkelijker te ontwerpen, en had ik na drie versies een perfecte print.

Na het testen van beide delen, en onder goedkeurend oog van mijn vrouw, was het tijd beide 3D-prints aan elkaar te bevestigen. Om de stevigheid te behouden, heb ik na het lijmen ook nog een vijsje gebruikt om beide delen goed te bevestigen, je weet maar nooit dat door dagdagelijks gebruik de lijm loslaat 

En voila dit is het resultaat, hoe simpel kan het zijn ...

De beugel getest icm insulinepomp

De beugel met de insulinepomp in gebruik

De beugel na twee weken gebruik

Laatst vroeg ik mijn vrouw haar ervaring na twee weken gebruik van de beugel. Hier lees je haar ervaring:

Daar het gedeelte die over mijn broek zit, niet dicht klemt, wordt de beugel bij het zitten komt het los van mijn kledij, dit is het enige minpuntje, maar ik ben wel heel blij met deze tijdelijke oplossing. Het heeft me net genoeg comfort zonder dat ik nu altijd een plaats moet zoeken waar en hoe ik de insulinepomp weg kan steken in een broekzak, riem of mijn jas, zonder het risico, ergens te blijven haperen met het infuus.

Conclusie

Uiteraard zijn er verbeterpunten, mogelijk, maar als noodoplossing ideaal én niet onbelangrijk, ik mag mijn Easythreed 3D-printer houden .

Beschik je ook over een 3D-printer en heb je interesse in het ontwerp, dan kun je hier het gcode-bestand downloaden .